„Lato w Kajmach” zawiera silną nutę sentymentu do małej podpasłęckiej wioski,
która stała się domem moich rodziców, kiedy ich rodziny migrując z Lubelszczyzny
zamieszkały tam w ramach akcji zasiedlania ziem odzyskanych, po drugiej wojnie światowej.

Już jako małe dziecko byłam tam częstym gościem u moich dziadków, potem cioć
i kuzynostwa. Z tym miejscem łączą mnie piękne wspomnienia.

Przydrożny krzyż, tuż przed samym wjazdem do wioski, został w mojej pamięci jak żywy obraz.
Jak ikona malowana kolorami zawsze stojących przy nim świeżych kwiatów i rozpiętych na nim paradnie wstążek,
rozedrganych każdym, choćby najdelikatniejszym podmuchem wiatru.

Nie zapomnę nigdy, często przemierzanej przeze mnie, romantycznej drogi prowadzącej
od przystanku autobusowego do wioski. Wiodła ona poprzez zagajnik, przecinając następnie pola pokryte łanami zbóż.
Do dziś czuję ich zapach i słyszę towarzyszące mojej wędrówce świerszcze.