Mając 17 lat zakochałam się w moim obecnym mężu. Uczęszczałam wówczas do Liceum Ogólnokształcącego w naszym mieście.
Jedna z moich koleżanek z klasy, Barbara Gajownik, obecnie Otręba, oznajmiła, że jeżeli zostaniemy małżeństwem,
to obojętnie gdzie by się na świecie znajdowała, przyjedzie i zaśpiewa na moim ślubie „Ave Maria“. W moim przekonaniu
był to tylko kumpelski żart. To, że się tak faktycznie stało zawdzięczam mojej kuzynce i przyjaciółce Małgorzacie Goluch,
obecnie Zdancewicz, z którą dzieliłam szkolną ławkę przez dwa lata w Liceum Ogólnokształcąceg, zanim przeniosłam się do
Liceum Plastycznego w Bydgoszczy. To ona pamiętała o przyrzeczeniu Barbary i jako świadek na moim ślubie postarała się o
jego spełnienie. Studiująca wtedy w Gdańsku pedagogikę Barbara, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, pojawiła się
na chórze w kościele, w którym właśnie otrzymywałam sakrament małżeństwa. Resztę opowiada mój wiersz.

Basiu, dziękuję Ci za ten cudowny, podarowany mi moment.

Organy zbudowane przez Andreasa Hildebrandta w osiemnastym wieku, znajdujące się w kościele św.Bartłomieja w
moimukochanym Pasłęku, fascynowały mnie już od dziecka. Najpierw ich rzeźbione ozdoby i złocenia, a potem moc ich dźwięku.
Starałam się często brać udział we mszy będąc na chórze, bo tam ich basy detonowały w mojej klatce piersiowej jak w
pudle rezonansowym. Z niewytłumaczalnych dla mnie samej powodów odbierałam to jako coś bardzo przyjemnego.
Pamiętam smukłą, elegancką postać pana Romanowskiego, siedzącego przy organach. Jakby w natchnieniu przymykał oczy i z
namaszczeniem dotykając klawiszy, zamieniał kościół w salę koncertową. Dla siedzących w kościele wiernych, organista grał
po prostu na organach akompaniując ich nabożnym śpiewom. Dla mnie, utalentowany maestro dawał wirtuozerski koncert.
Gra jego ciała obrazowała, że przeżywał każdą nutę, a kiedy zaplątał się jakiś fałszywy dźwięk, na jego twarzy pojawiał
się grymas niezadowolenia, jakby zabolało go wnętrze. Latami marzył o tym, że „jego“ organy doczekają się w końcu
zrestaurowania. I doczekały się, tylko, że mnie już w Pasłęku nie było.