W czasie trwających w Polsce w 2020 roku protestów kobiet, dotyczących problemów związanych z ich prawem do samodecydowania
o własnym ciele, z punktu widzenia prawa do aborcji, opublikowałam mój wiersz „RAJ” na face book, załączając dla nich pozdrowienie.
Zostałam wtedy zapytana przez jedną z moich przyjaciółek, którą sobie bardzo cenię o to, czy popieram aborcję.

Moja odpowiedź jest – stanowczo NIE!

Wiersz „Raj” powstał długo przed powstaniem aktualnego ruchu polskich kobiet i już od dwóch lat znajduje się na mojej poetyckiej stronie internetowej.
Jest on przede wszystkim wyrazem mojego sprzeciwu przeciwko społeczno – politycznej niesprawiedliwości i BRUTALNOŚCI w postępowaniu z pokojowo
protestującymi obywatelami oraz zachętą do okazywania odwagi cywilnej w obronie demokracji, która jest w obecnej chwili w Polsce – cyt.
z mojego wiersza: „bita i kopana” – jak kobiety i kilkunastoletnie dziewczynki na jej ulicach. Sposób, w jaki obchodzą się z nimi służby
porządkowe i policja zasługują na potępienie. Przecież prawo do organizowania pokojowych zgromadzeń jest zapewnione polską konstytucją.
Protesty polek, dotyczące prawa do samodecydowania o swoim ciele, są z gruntu słuszne, pod warunkiem, że faktycznie chodzi wyłącznie o ich własne ciało.

Jednak nowo poczęte życie w łonie matki nie stanowi części jej ciała. Jest ono indywidualnym, organizmem połączonym z matką pępowiną tylko na czas ciąży,
posiadającym własną grupę krwi, i niepowtarzalną kolorystyczną strukturę tęczówki oraz typowe tylko dla niego odciski palców. Posiada genotyp składający
się połowicznie z genów obojga rodziców, cechujący go indywidualnymi właściwościami fizyczno – kognitywnymi. Ewidentnie nie jest częścią składową jej organizmu,
ale nową istotą ludzką w jej ciele, zachowującą, po jego opuszczeniu, zdolność do dalszego życia, niezależnego od systemów fizjologicznych matki.

Z kolei dylemat, jaki często dotyczy ciąży problematycznej, jest materią bardzo intymną i delikatną. Z reguły, rozstrzyga on się oscylując między etyką
a medycyną z towarzyszącym jej bardzo ważnym działem – psychologią. Instytucje o profilach odbiegających od w.w. dziedzin powinny tu mieć ewentualnie, również funkcję
co najwyżej doradczą, a nie decydującą. Dlatego też, chociaż nie ze wszystkimi ich postulatami się zgadzam, uważam, że protestujące polki, broniące się
przed ubezwłasnowolnieniem w.w. sprawie, zasługują w tej właśnie kwestii na poparcie.