W roku 2010 przyjechaliśmy do Pasłęka na piękną uroczystość, mój tata obchodził 80-te urodziny. Nasz dwutygodniowy pobyt w ojczyźnie wykorzystaliśmy
do odświeżenia wspomnień sprzed lat. Zdjęcie użyte do grafiki wiersza zostało zrobione 25 września. Tego pięknego, wczesno-jesiennego dnia postanowiliśmy
przejść naszą ulicą od samej góry, aż do mostu nad Wązką i przypomnieć sobie nasze dzieciństwo i młodość. Idąc ulicą w dół, miałam wrażenie jakbym nigdy
nie opuściła tego miejsca. Moje zmysły były wyostrzone. Wchłaniałam w siebie wszystkie dźwięki, zapachy i poruszenia powietrza. Ulica emanowała ospałym
ciepłem. Była dziwnie opustoszała a jednocześnie tętniła życiem na drugim planie, we wnętrzach domów. Ząb czasu ponadgryzał substancję murów ale dokładnie
widoczne były ślady starań o polepszenie ich optyki – tu gdzieś dobudowany nieporadnie mały krużganek, tam prowizorycznie połatane pęknięcia tynku,
plastikowe kwiatki zdobiące wejście do domu ………..

Za czasów mojego dzieciństwa życie tętniło na ulicy i podwórzach, na okolicznych łąkach i „małych górach“. Wielodzietność rodzin w sąsiedztwie gwarantowała,
że nigdy nie brakowało mi kompanów do zabaw i szalonych eskapad. A trwały one często do późnego wieczora, aż do momentu kiedy matki nawoływały swoje dzieci do
powrotu do domu. Dolina glinianych dachówek rozbrzmiewała wtedy echem niezliczonych imion.

Po spacerze wspomnień, siedząc w oknie gościnnego pokoju mojego rodzinnego domu, obserwowałam przez firankę…..
Okno stanowiło, jakby w zwolnionym tempie przesuwający się kadr filmowy, na którym ukazywały się sporadycznie coraz to nowe obrazy. Działo się naprawdę niewiele.
Długo obserwowałam, jak schludnie ubrany mężczyzna prowadził z wysiłkiem rower pod górę, robiąc wrażenie jakby dokonywał tej czynności machinalnie, myślami
jednak drufując gdzieś w przestworzach. Wlekący się za nim pies powielał grę ciała swojego pana. Łaciaty kot wbiegł z energią na środek ulicy i w ułamku sekundy
zdecydował się przysiąść na jej zrujnowanej nawierzchni i ze stoickim spokojem zajął się starannie higieną osobistą, jakby z doświadczenia wiedział,
że w tym miejscu nic mu nie zagraża. Po dłuższym czasie, ulicą w dół, potoczyła się czerwona piłka w białe kropki, ale o dziwo nikt za nią nie podążył.
Zastanawiałam się, czy dotoczyła się do samego mostu nad Wąską.
Opanowała mnie dziwna błogość i wewnętrzne wyciszenie. I nagle znów obudziło się we mnie, otulonej sentymentem, uczucie szczerości, której doznałam przed laty,
od ludzi wśród których tam wyrosłam.

Już od wielu lat, o mojej ulicy, wypowiadałam się jak o plenerze do filmów z odległych lat, gdzie czas przemija inaczej, w tylko dla siebie specyficznym tempie.
Wierzyłam, że jej wyjątkowy klimat i malowniczy urok muszą kiedyś poruszyć wrażliwe serca artystów. Matka jednego z kolegów, pani Irena Kawińska, znająca moją opinię
o ulicy przy której się wychowałam, przysłała mi przed laty wycinek z „Głosu Pasłęka“ komentując: “Zobacz Kochana, jest jeszcze ktoś, kto myśli tak jak ty.“ A wycinek ten
dotyczył wypowiedzi artysty plastyka Zygmunta Prończyka na temat ulicy Augustyna Steffena i zatytułowany był “Filmowa ulica“. Aż mi mocniej zabiło serce, bo w
notesie z moją poezją znajdował się już przecież wiersz “Ulica Filmowa“. Cieszyłam się tą zgodnością myśli.

Zawsze prorokowałam tej ulicy, że doczeka się ona kiedyś świetlanej przyszłości. Może moje marzenia kiedyś się spełnią.