Jako małe dzieci siadaliśmy razem z moim mężem na krawędzi wzniesienia zwanego „Małymi Górami”,
które od strony dawnego internatu królowało nad doliną ulicy Augustyna Steffena.
Nad nim z kolei królowała wieża ciśnień. Na tej wysokości znajdowaliśmy się „oko w oko” z zamkiem krzyżackim,
koronującym wzniesienie po przeciwnej stronie doliny. Byliśmy zachwyceni czerwienią starych, glinianych dachówek,
zatopioną w zieleń ogrodów i grą światłocieni wypełniających tą polodowcową nieckę. Robiąc lornetki ze zwiniętych rąk,
trzymanych przed oczami, wyławialiśmy wzrokiem dachy naszych rodzinnych domów, które widziane z tej perspektywy
prawie się ze sobą stykały. Opanowywało nas wtedy błogie uczucie bezpieczeństwa i swojskości. Często zastanawialiśmy się,
jak piękny musi być ten widok z okien wieży ciśnień. W naszych dziecięcych fantazjach stawało się to doznaniem równym
widokowi z samolotu lub balona.